Jan Bułhak (1876-1950), członek założyciel i honorowy ZPAF

26 prac (format poniżej A4) - odbitki srebrowo-bromowe z lat 1920-1940. Dobrze zachowane odbitki wystawowe, znajdujące się od kilkudziesięciu lat w inwentarzu ZPAF. Nieliczne wymagają drobnych zabiegów konserwatorskich (oczyszczenie, podklejenie rogu, odklejenie od zniszczonego podłoża).


Ur. w 1876 r. w Ostaszynie koło Nowogródka, zm. 1950 r. w Giżycku. Wybitna postać i nestor polskiej fotografii.
Jego pierwsze fotografie pochodzą z 1905 r. Fotografią jako odrębną dziedziną artystyczną i swoim głównym zajęciem zainteresował się za sprawą Ferdynanda Ruszczyca. W Niemczech kształcił się m.in. w pracowni H. Erfurta w Dreźnie.
W 1912r. otworzył w Wilnie pracownię fotografii artystycznej i rozpoczął dokumentację zabytków miasta i jego okolic.
W latach 1919 – 1939 kierował Zakładem Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie międzywojennym - organizator życia artystycznego związanego z fotografią.
Założyciel i pierwszy prezes Fotoklubu Wileńskiego (1927). Współzałożyciel Fotoklubu Polskiego.
Filozof i teoretyk fotografii, twórca koncepcji fotografiki (rozumianej jako samodzielna dyscyplina artystyczna, wykorzystującej założenia piktorializmu) oraz koncepcji fotografii ojczystej (utrwalającej narodowe dziedzictwo kulturowe oraz krajobraz polski). Pozostawił liczne publikacje z zakresu estetyki i techniki fotografii oraz fotografii krajoznawczej, m.in.: Fotografika. Zarys fotografii artystycznej (I wyd. 1931), Estetyka światła. Zasady fotografiki (1936), Fotografia ojczysta. Rzecz o uspołecznieniu fotografii (1951).
Większość artystycznej spuścizny Bułhaka (krajobrazy, zabytki architektury, portrety) spłonęła w czasie II wojny świat.