Edward Hartwig (1909-2003), członek założyciel i honorowy ZPAF

100 prac (w tym 50 powyżej formatu A4) - odbitki srebrowo-bromowe z lat 1950-80. Stan prac w większości bardzo dobry, nieliczne wymagają zabiegów konserwatorskich (podklejenie rogu, zniwelowanie sfalowania papieru, usunięcie sfalowanych podklejek). Tematyka: pejzaż, portret, fot. miejska, eksperyment.


Ur. w 1909 w Moskwie, zm. 2003 w Warszawie. Jeden z najwybitniejszych polskich fotografów. Jego ojciec prowadził atelier fotograficzne w Moskwie, a następnie w Lublinie. Hartwig rozpoczął fotografowanie w połowie lat 20-tych XX w.
W 1929 roku w Lublinie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. W latach 1932–1934 studiował w Graphisches Institut w Wiedniu w pracowni Rudolfa Kopitza i Hamsa Daimlera. W roku 1936 był czołowym reprezentantem Lubelskiego Towarzystwa Fotograficznego. W latach 1944–1946 przebywał w łagrze. Po wojnie zamieszkał w Warszawie.
Zajmował się przede wszystkim fotografią pejzażową, w której realizował liczne eksperymenty formalne, polegające przede wszystkim na stosowaniu grafizacji obrazu, dochodząc nawet do przedstawień abstrakcyjnych.
Ponadto wykonywał portrety, fotografię teatralną. Opublikował wiele albumów fotograficznych m.in.: Ziemia rodzinna, 1955; Fotografika, 1958; Kulisy teatru, 1969; Wariacje Fotograficzne, 1978; Wierzby, 1989; Polska Edwarda Hartwiga, 1995. W latach 1969–1974 redagował Almanach fotografii polskiej. FIAP uhonorowało go swoim najwyższym tytułem - Honoraire Excellence FIAP. Był też członkiem wielu innych organizacji i towarzystw fotograficznych oraz laureatem licznych nagród i odznaczeń państwowych. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach w kraju i za granicą.